آرتین صفری

سال گذشته همین روزها بود که برای تعیین جنسیتت رفتیم سونوگرافی دکتر رضا زاده. اولش دکتر گفت نی نی تون پاهاشو بسته برید یه بستنی بخورید تا شاید یه تکونی بخوره. با بابایی رفتیم بستنی خوردیم و یه چرخ 20 دقیقه ای تو کیانپارس زدیم. سر ظهر بود خیابونها هم خلوت. بعد از بیست دقیقه دوباره رفتیم پیش دکتر. آقای دکتر گفت این پاشه ، این هم اون یکی پاشه این هم "ش "و "پ"و"ل" شه. یه پسر تو راه دارید. بابایی خیلی خودشو گرفته بود و چیزی نمیگفت . ولی من با بغض به اولین کسی که زنگ زدم مامانم بود.

چشم بر هم زدنی نه که ثانیه ای  بلکه عمری میگذرد. روزگار بچه داری شیرین است ، شیرین.  اما آنقدر تو را مسحور میکند که نه زمان را میشناسی و نه مکان. پشت سرم را که میبینم از اینکه دیر به دیر آپ میکنم از خودم ناراحت میشوم  اما وقتی به عکسهایش خیره میشوم آرام میشوم و خودم را هزاران بار بدهکار خدا. آرتین هنوز نتوانسته 4 دست و پا راه بره اما به جاش شیرین کاریهای دیگری درمی آورد مثلا اینروزها دست میزند و دیگر در آغوش دیگران غریبی میکند.  به محض ورود بابایی آنقدر تقلا میکند که بابایش در آغوشش بگیرد و وقتی بابایی قبل از دست زدن به آرتین میخواهد دستهایش را بشوید آرتین آنقدر گریه میکند که حسادت من را هم برمی انگیزد. عجیب است علا...

پسر گلم ورودت را به هشت ماهگی تبریک میگم. ماشاله خیلی تغییر کردی. برای چکاپ که بردیمت پیش دکتر ، الحمدلله از همه چیز راضی بود. هنوز انگشهایت را در بین لثه هایت شدیدا میفشاری. نشستنت عالی شده اما باید کمی هم مراقبت باشیم. سوپ و حریره بادوم و سرلاک رو شدیدا دوست داری . اینها رو یک ماهی میشه به وعده ی غذاییت اضافه کردیم. امروز یه کم پوره سیب زمینی بهت دادم اما زیاد خوشت نیومد. بابات میگه حق نداری از چیزی بدت بیاد. دوست نداره از این تریپ بچه هایی بشی که واسه ی غذا خوردن کلی ادا و اطوار درمیارن. به شکل عجیبی دوست داری بایستی. از نشستن زیاد خوشت نمیاد. تقلا که میکنی برای سینه خیز راه رفتنت من و بابا یواشکی نگاهت میکنیم و بعضی وقتها یواشکی کمکت میک...

سلام. راستش نوروز را با همه ی زیباییهایش دوست ندارم. نه به خاطر اینکه مرا به یاد خاطره غم انگیز 2 سال پیش می اندازد و نه به دلیل هیچ اتفاقی دیگر. نه ، نه این ایام بدجور گذر زمان را به رخ میکشد و من این عبور را که میبینم دلم میگیرد حسین هم دقیقا مانند من است و  حالا اینکه مجبور هستیم این ایام فقط در خانه بمانیم و از میهمانان نوروزی پذیرایی کنیم و سهم ما از این همه نو شدن و زیبایی ها فقط و فقط میزبانی است کمی حال و هوای نوشتن را از آدم میگیرد. از دوستان به خاطر تاخیر عذر خواهی میکنم. ادامه عکسها در ادامه مطلب     ...

چند روز دیگر هم که بگذرد  آنوقت اولین سال نو را در کنار آرتین به تماشا می نشینیم . هفتم فروردین هم که برسد آنوقت آرتین نیمی از یک سال خورشیدی را پشت سر گذاشته است. یک بهار و تابستان داغ در انتظارمان است. داغ و البته دوست داشتنی. حال این روزهای ما هم بهاری است. سخت در تلاش برای نو شدن و پوست انداختن هستیم. آرتین این روزها دقیقا منو و باباشو می شناسه و وقتی از خواب بلند میشه اگه یکی دیگه رو به غیر از ما ببینه بغض میکنه. برای بغل کردنش دست و پا میزنه و وقتی از کنارش رد بشیم ناراحت میشه. قهقهه میزنه در حد تیم ملی. بشین پاشوهاشو هم دیگه خوب انجام میده و نشستن بدون کمک رو هم داره تمرین میکنه. ...

زندگی در کنار آرتین هر روز زیباتر و شگفت انگیزتر می شود. گاهی فکر میکنم این دورانی که بی تو گذشته را جزو دوران زندگی به شمار نیاورم. زندگی ما نیز از همان لحظه ای آغاز شد که تو آمدی ...